kot w chwale

kot w chwale

środa, 28 lutego 2018

Kocie POSTwychowanie

Chciałabym, żeby to był pierwszy post z serii. Może się uda. Jeżeli jesteś pełen obaw i niechęci na myśl o takich wybrykach ludzkości jak postmodernizm, postkolonializm czy nie daj Bóg - postkomunizm... to może jednak skusisz się na POSTwychowanie. Przeczytaj ten post, a zobaczysz, że nadaje się nawet na Wielki Post! 
No dobra, rzeczywiście lubię (trochę) prowokować. No bo jak to tak. Kot - taki pobożny - a dzieci nie chce wychowywać? Chce im pozwolić lata samopas bo "hulaj dusza piekła nie ma"? 
Pomałuspokojnie. Małymi kroczkami może się wyjaśni jak bardzo jest ze mną źle;P 

Póki co spieszę wyjaśnić co rozumiem przez ów źle brzmiący w "tradycyjnych uszach" termin. 
Otóż jestem człowiekiem (kotem?) poszukiwań. Staram się szukać nowych ścieżek, które nie tylko prowadzą bliżej okolic obranego celu ale i samo maszerowanie nimi jest przyjemniejsze. Ostatnio odkryłam nieco takich ścieżynek i chciałam poopowiadać jakie mam widoki. 

Do napisania tego posta zainspirowała mnie niewielka książeczka - wywiad z psychologiem duńskim Jesperem Juulem "Zamiast wychowania". Zapożyczając przedstawiony tam sposób myślenia wyjaśniam, że tradycyjnie rozumiane wychowanie to proces jednostronny, sterowany przed stronę roszczącą sobie pretensje do miana tej kompetentnej (najczęściej rodzic) - w przeciwieństwie do strony drugiej (najczęściej dziecko), które tego wychowania potrzebuje. W takiej interakcji lub cyklu interakcji mamy podmiot i przedmiot oddziaływania. Podmiot ma cały "know how" jak owo wychowanie powinno przebiegać, a przedmiot - no cóż - pozostaje mu poddawać się temu procesowi jako, że w tym założeniu zasobów żadnych nie posiada. 

Co się jednak dzieje, kiedy zderzamy się z brutalną rzeczywistością? Dzieje się najlepsza rzecz na świecie. Oto rodzic uderza głową w mur wychowawczej bezradności - braku współpracy, braku dobrej relacji, fochów, nerwów, skarg ze szkoły etc. Im bardziej ciśnie, tym większy napotyka opór. I wreszcie ma szanse uświadomić sobie, że zmiana metod wychowawczych na lepsze nic nie da. Może teraz będzie ten przełomowy czas, kiedy zobaczy, że od jednostronnego "procesu wychowawczego" lepiej sprawdzi się model wzajemnych oddziaływań dwojga partnerów w tym procesie, z których każdy jest kompetentny, by nauczyć czegoś drugą stronę. To jest właśnie moje postwychowanie. 

To nie znaczy, że nigdy więcej nie użyję terminu "wychowanie" i że na dźwięk tego słowa dostaję gęsiej skórki. Luz. Może nawet będę czasami wychowywać;P Ale z listą pewnych założeń, które modyfikują znacząco tradycyjne podejście od tematu. 

Rodzic i dziecko rozwijają się dzięki wzajemne relacji i wzajemnemu oddziaływaniu. Każda ze stron ma nieco inny zasób i lekcje do zaoferowania. Dorosły - rodzic - ma zazwyczaj więcej zasobów i przewagę: fizyczną, materialną, doświadczenia życiowego - i dlatego jak najbardziej na miejscu jest to, na co intuicyjnie obie strony się zgadzają - pełnienie przez niego roli przywódczej w rodzinie. Jednak to nie znaczy, że jest z samej definicji nieomylny albo - że jest jedyną kompetentną stroną w tym układzie, której strona druga nie ma prawa (mniej lub bardziej świadomie) korygować. Obie strony - dziecko i rodzic są równie ważne i równie wartościowe z całym swoim kolorytem. 

Jednak z czego Kot-postwychowawca rezygnuje?
 
- z pełnej wyższości postawy nieomylności
- z uzasadniania nieuporządkowanej żądzy kontroli i władzy tzw. szczytnymi ideałami (nawet religijnymi)
- ze stwarzania za wszelką cenę iluzji nieskazitelnej jednomyślności obojga rodziców
- z dogmatu o konieczności stosowania tzw. żelaznej konsekwencji (odbierającego zarazem głęboko ludzkie prawo do zmiany stanowiska) 
- z wielu innych rzeczy:) 

Za to zyskuje dużo więcej. Piękne widoki na wspólnej ścieżce! Każde z nas czasem się potknie, ale nie spychamy się wzajemnie z grani, tylko podziwiamy, idąc w tym samym kierunku! I może czasem uda się nam podzielić jakimiś refleksjami. 

Marta (Kot w chwale) 




Brak komentarzy:

Prześlij komentarz